සැඳෑ කළ පෙම්වතිය

දවසක් දා හැන්දෑවක
දාහක් දුක් ගැහැට අතර
හෙම්බත් වී හිඳිනා සඳ
හතර අතින් කළු කරගෙන
වහින වෙලාවේ
කර කියා ගන්න දෙයකුත් නැති
හවස් වෙලාවේ
ආවා බොලේ කෝල් එකක්… .

ඉතිං ඉතිං…!
උඹ ගෙදර ද?
හවස මොකද?
හරි එහෙනං
‘රොස්මරියට’
මං එන්නං උඹව ගන්න
විනාඩි දෙක තුනක් දෙන්න. .
අතුරු මිතුරු දඹදිව තුරු
අපි පාගලා යමු සුමිතුරු
වෙරළ මතින්
වැස්ස යටින්
හනික ආවා
‘රොස්මරියට’
අපි ආවේ බීර බොන්න
රෑ වෙනකන් ගී ගයලා
පන යනකං හිනා වෙන්න .

‘එන්න එන්න වාඩිවෙන්න!’
ඇතිවෙන තුරු
ප්‍රීති වෙන්න
දුකක් එහෙම තියෙනවා නං
පෙන කැටියක පා කරන්න… .

ඇසිල්ලකින් මං දැක්කා
සැඳෑ හිරුගෙ රැස් නැහැවුනු
මංගල රථ පේලියක්
උස් කොල්ලෝ පේලියයි
මල් කුමරියො පේලියයි
උසුළු විසිළු සිනා කැකුලු
ඒ අතරින් ඔබේ මුහුණ
එදා ලෙසම මම දුටු වෙමි
මධු සමයට පිය ඔසවන
අඩවන් නෙත් නුවන් සඟල .

‘හෙනයක් සේ පතිත වූ
අහසින් හිස මතට
දෙදරුම් දී බමවාම
ඉඳුරන් අඳුරු කරමින්
පහරිනා රුදුරු…
‘ සිංහබාහු අපි බැලුවේ
ටවර් එකේ එකට
සිංහයාගෙ ලතැවිල්ල ම
හිත පෙලනවා දුකට .

ඒ අතරේ…
ඔබේ දයාබර කට හඬ
අතීතයෙන් ඇසෙන්න විය
මං ඔයාට එන්න කිව්වෙ
රහසක් තියෙනවා කියන්න
මට හිතන්න බැහැ මොකවත්
ඔයා මොනවා හරි කරන්න
නැත්තන් මට සිද්ධවෙනවා
ගෙදර කියන දේ අහන්න .

කැලිප්සො තාලෙට ගැයෙනවා
“ප්‍රියංගිකා මගෙ ප්‍රියංගිකා
ලස්සන ඇස් ඇති ප්‍රියංගිකා
යන්න ගියා ඈ යන්න ගියා
දෑසට නොපෙනී යන්න ගියා…!”